Articles

Mundu – faceci w spódnicach

xxDSC_0139Będąc nie tak dawno temu w Kerali zafascynował mnie lokalny strój męski zwany mundu. Jest to rodzaj sarongu (lungi) wykonanego z bawełny w kolorze białym lub beżowym, ozdobionego u dołu paskiem zwanym kara. Kara może być w różnych kolorach. Mundu używane jest nie tylko  na co dzień ale i podczas różnego rodzaju uroczystości (wtedy pasek jest złoto haftowany i nazywa się kasavu). Mówiąc najprościej mundu to prostokątny kawałek materiału zawiązywany wokół bioder. Mężczyzna chwyta ten materiał za końce trzymając go za sobą i prawą część oplata wokół bioder, po czym to samo czyni z lewym końcem. Często dla wygody mężczyźni podwijają mundu do góry, zawijają je na pół i zatykają w pasie. Chcąc okazać szacunek kobiecie lub osobom starszym opuszczają materiał na dół, tak aby zakrył kolana. Tak więc mundu trochę przypomina szkocki kilt. Myślę, że taki strój w gorącym i wilgotnym klimacie jest wygodny i ma swoje uzasadnienie. Mnie osobiście bardzo się mundu podoba. A Wam?

Appam – przepis kulinarny

Appam to rodzaj naleśników / placków bardzo popularnych w południowych Indiach. Zajadałam się nimi podczas ostatniej podróży w Kerali i Tamil Nadu. Są one zrobione z sfermentowanej mieszanki ryżowej, smażone na specjalnym rodzaju  woka z przykrywką zwanym appachatti. Ma on kształt półokrągły, co sprawia, że wylane na niego ciasto jest chrupiące na brzegach, a puszyste pośrodku.

Appam, Indie 2016 © Magdalena Brzezińska

Appachatti do smażenia appam, Indie 2016 © Magdalena Brzezińska

Uciec gdzie pieprz rośnie

Things end but memories last forever

Things end but memories last forever

Wróciłam z piątej już wyprawy do Indii. Taki to ze mnie „Madziellan”, jak to określiło moje dziecię 😉 Tym razem były to trzy stany Indii Południowych. Głównie Kerala – kraina bogów, Tamil Nadu i maleńki fragment Karnataki. To ponad 2 100 kilometrów przemierzonych drogami w stosunkowo krótkim czasie. Ciałem obecna już w Polsce, duchem i myślami stale jeszcze tam. Zamknę oczy i wciąż widzę oszałamiającą zieleń, bujną przyrodę, zapierające dech w piersiach widoki, egzotykę przez duże „E” i roześmiane oczy mojego cudownego towarzysza podróży. Czuję zapachy, aromaty, morską bryzę, skwar słońca, wilgotne powietrze, rześkie poranki w górach. Stale jeszcze słyszę gwar tętniących życiem ulic, terkoczący język malajalam, cykanie świerszczy nocą i śpiew nieznanych mi ptaków w ciągu dnia. …I tęsknię.  Podróż inna niż wszystkie poprzednie, bo i ta część Indii jest inna niż wszystkie pozostałe. Wspaniała kuchnia, aromatyczne przyprawy, piekielne chili, najlepszy pieprz na świecie, czarny rum, pola ryżowe, herbaciane wzgórza, malownicze laguny, piaszczyste, rajskie plaże, kręte, górskie drogi, rzeki, jeziora, wodospady, jaskinie, palmy kokosowe, dzikie dżungle pełne zwierzyny. Ciekawe rośliny, egzotyczne owoce. Kościoły katolickie, meczety i kolorowe świątynie hinduistyczne. Łopoczące na wietrze zielone flagi z półksiężycem i gwiazdą oraz flagi czerwone, szokujące mnie, marksistowskie z sierpem i młotem. To przede wszystkim uśmiechnięci, życzliwi i gościnni ludzie. Ta wyprawa to setki zdjęć, tysiące niezapomnianych wspomnień. Jak tylko czas pozwoli podzielę się nimi z Wami.
Uciekaj gdzie pieprz rośnie?! Z przyjemnością zrobię to ponownie.

Nidhin, thank you and I can never thank you enough – M.