Tak naprawdę nazywał się Mohandas Karamchand Gandhi, lecz tego nazwiska używał tylko w młodości, znany jest głównie jako Mahatma Gandhi, albo po prostu Mahatma co z sanskryjskiego oznacza Wielki Duchem. Taki tytuł nadał mu Tagore, bengalski noblista. Urodził się 2 października 1869 r (na pamiątkę tego wydarzenia Hindusi mają tego dnia święto państwowe), a umarł 30 stycznia 1948 r. Pochodził z kasty drobnych kupców. Był ojcem czterech synów, ale za swoje dzieci uważał wszystkich Hindusów, dlatego nazywano go ojcem narodu. Przyczynił się do wyzwolenia Indii z rąk Imperium Brytyjskiego. Był wyznawcą wielu kierunków duchowych m.in. pacyfizmu, satjagrahy, ekologizmu, moralnego ju jitsu, a nawet wegetarianizmu, ale głównie był propagatorem „zasady ahinsy”. „Zasada ahinsy” to zasada opierająca się na wyższości siły duchowej nad siłą fizyczną, dosłownie ahinsa to niestosowanie przemocy wobec wszystkich stworzeń, tak samo do ludzi jak i zwierząt, co zauważamy w jego wypowiedzi – „Wielkość narodu i jego moralny rozwój może być mierzony przez sposób w jaki traktuje on zwierzęta.” Główną zasadą jaką kierował się Mahatma Gandhi w życiu i działalności było nie stosowanie przemocy. Kształcił się w Indiach i od 1888 r. w Wielkiej Brytanii. Praktykę adwokacką odbył w Londynie. Następnie pracował jako adwokat w Bombaju, by po wykluczeniu z kasty wyjechać w 1893 r. do Afryki Południowej. Tam zajmował się obroną praw Hindusów. Wtedy też zastosował opracowaną przez siebie metodę biernego oporu, zwaną „satyagraha”, tj. siła prawdy. 30 stycznia 1948 r. został zastrzelony w Delhi przez hinduskiego fanatyka Nathurama Godze, przeciwnika podziału kraju oraz zapewniania ochrony muzułmanom.
paź
09
2013
