Wstał nowy, piękny dzień, a wraz z nim wstąpiły we mnie na powrót siły witalne. Kryzys minął, w końcu wyspana zapakowałam do małego plecaczka kupione poprzedniego wieczoru banany, wodę oraz aparat i poszłam nad Ganges. Przeszłam kilka kolejnych ghatów (kamienne schody nad Gangesem) i na jednym z nich usiadłam. Jedząc bananowe śniadanie rozmyślałam co będzie dalej. Północną część wyprawy miałam spędzać w towarzystwie tubylca. Tuż przed wyjazdem okazało się, że muszę jechać sama. Sami przyznacie, że planowanie podróży zupełnie solo nieco różni się od tego jeśli wiemy, że mamy wsparcie w człowieku, który jest „stamtąd”. Patrząc na świętą rzekę rozmyślałam sobie o nadchodzącym tygodniu. W pewnym momencie usiadł obok mnie zjawiskowy sadhu, taki niczym z obrazka. Siwe, długie włosy, pokaźna broda i wąsy, ubrany w pomarańczowe szaty. „Do you speak Hindu?” – zapytał. „No to sobie pogadaliśmy…” – pomyślałam. Jak się później okazało Raju Baba (tak się przedstawił) świetnie mówił po angielsku. Był nauczycielem jogi we Włoszech i Niemczech. W Waranasi często uczył cudzoziemców. Już po kilku minutach rozmowy mieliśmy oboje wrażenie, że znamy się od lat. Z każdą następną godziną utwierdzaliśmy się tylko w przekonaniu, że nasze spotkanie nie było przypadkowe, że tak miało być. Wyczuwalna była między nami bardzo dobra energia.

Pierwsze spotkanie z Raju Babą nad Gangesem. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Opowiedziałam mojemu Babie skąd się tu znalazłam, gdzie do tej pory byłam w Indiach i jaki mam problem. Natychmiast zaproponował mi pokazanie miasta, a w nim okolicznych świątyń i wielu innych ciekawych miejsc. Z radością przystałam na tę propozycję. Mieć takiego tu przewodnika, nic lepszego nie mogło mnie spotkać! Raju pokazywał mi najróżniejsze zakamarki w pobliżu ghatu, przy którym mieszkał. Kręte uliczki, małe świątynie liczące setki lat. Za rogiem każdego następnego zaułka kryła się jakaś niespodzianka. Ciekawi ludzie, sędziwe drzewa oplatające budynki, śpiące w upale zwierzęta, stare kamienice. Niezwykła podróż w czasie i przestrzeni.

Widok na gathy nad Gangesem. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Follow me. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Moja ulubiona, nepalska świątynia – Kathwala Temple. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Baba ze świętym bykiem Śiwy – Nandi. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

The lingam. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Herbatka jest dobra na wszystko! Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Pejzaż jak ze starego filmu. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Baba i święta rzeka Ganga. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Przy ołtarzu bogini Gangi. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Bogini Ganga z krokodylem. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Kolejny, kilkusetletni obiekt kultu boga Śiwy. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Zapach palących się kadzidełek. Mmm… Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Kiedy słońce zaczęło palić niemiłosiernie, mój towarzysz zaproponował przeczekanie upału w jego aśramie. Myślałam, że takie rzeczy zdarzają się tylko w filmach! A jednak była to jawa, nie sen. Aśram, a mówiąc krótko mieszkanko mojego Baby znajdowało się w pobliżu Złotej Świątyni Śiwy, do której zmierzały tłumy pielgrzymów. Nieopodal rósł kilkusetletni figowiec. Wspięliśmy się na drugie piętro starej kamienicy. Były to dwa pokoiki, kuchnia i łazienka oraz ogromny taras. Z poziomu tarasu można było godzinami obserwować toczące się tam życie, pielgrzymów, gangi małp itp. Taki National Geographic, program z Indii, tyle, że „live”. Aśram był wręcz sterylnie czysty. Łazienka chyba najczystsza jaką widziałam w Indiach. Jeden z pokojów był wynajęty Francuzowi, który przyjechał do tego kraju, by odnaleźć spokój ducha, oddać się medytacji i odciąć się od europejskiego świata. Kiedy Raju otworzył drzwi swojego pokoju padłam trupem. Dosłownie wszystko było pomarańczowe. Proste łóżko, nad nim linka i suszące się ubrania, oczywiście pomarańczowe. Na ścianach wisiały worki i torby, też pomarańczowe. Jedną ścianę stanowiły półki, na których stały liczne książki, podarunki od uczniów mojego jogina, nad nimi leżały pozostawione na przechowanie walizki. Nie mogło zabraknąć ołtarzyka. Stał na nim grający na flecie Kryszna.

Baba w swoim aśramie. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Pomarańczowo… Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Na ścianie Śiwa. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Po lewej bóg Kryszna, po prawej worki podróżne. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

W pokoju panował przyjemny chłód. Raju zaczął opowiadać mi o podróżach do Europy i swoich uczniach z różnych zakątków świata. Pokazał mi plik zdjęć i pocztówek nadesłanych przez tych ludzi. Zaciekawiona poprosiłam o pokaz jogi. Ciało mmiał wyćwiczone do perfekcji, skubany… Raju zaprosił mnie do wspólnych ćwiczeń. Blamażu nie było, choć joga nigdy nie była moim żywiołem, to ma dużo wspólnego z pilatesem, który nie tak dawno temu ćwiczyłam regularnie. Po ćwiczeniach fizycznych przyszedł czas na naukę medytacji. Tu poległam na całego. Trudno mi się było w tej całej sytuacji skupić się i oczywiście skończyło się to śmiechem. Baba zaproponował mi aromatyczną masala ćaj, chyba najlepszą jaką piłam podczas tego wyjazdu, a piłam ich niemało. Mała kuchenka, równie czyściutka jak pozostałe pomieszczenia była żółta z pomarańczowymi elementami, co zaczęło być tu oczywiste.

Lekcja jogi rozpoczyna się. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Guru Raju. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Trening ciała, czyli podstawa jogi. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Znacie faceta, który by miał taki porządek w kuchni? Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Kiedy tak popijaliśmy sobie herbatkę, zobaczyłam oparty o ścianę drewniany stół do gry w carrom. A to Ci niespodzianka! Miałam okazję grać w ten indyjski bilard w Toruniu. Carrom to gra polegająca na wbijaniu krążków do łuz za pomocą strikera, czyli specjalnego, większego krążka. Zawodnicy grają w pozycji siedzącej. Celem gry jest wbicie przez zawodnika wszystkich krążków swojego koloru. Poprosiłam o rozegranie partyjki carrom. Baba oszalał ze szczęścia, że trafił się mu gracz. Oczywiście przegrywałam z kretesem, co nie pozbawiało mnie radości z samej gry. Zwycięzca radośnie pokrzykiwał: „Hare Kryszna! Hare Kryszna!”.

Mistrz carrom. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Mistrz i Magdalena 🙂 Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Kiedy już nastało popołudnie i słońce przestało tak palić, wyszliśmy ponownie zwiedzać stare Benares (często funkcjonująca tu nazwa Waranasi). Po drodze do kolejnej ze świątyń usłyszałam znajomo brzmiący stukot krosna. Był to zakład rzemieślniczy, specjalizujący się w wyrobie przepięknych tkanin. Część materiałów była wyrabiana na miejscu, inna część, zwłaszcza szali, była sprowadzona z Kaszmiru. Na wieść, że jestem z Polski właściciel pokazał mi cały plik zdjęć Martyny Wojciechowskiej, która była tu gościem przy okazji realizacji jednego z odcinków „Kobiety na krańcu świata” o wdowach z Waranasi. To Ci heca! Na kolejnych zdjęciach widniała Catherine Deneuve. Tak więc znalazłam się w doborowym towarzystwie. Na nic zdały się moje tłumaczenia, że nie mam ochoty na zakupy, że jeśli pozwolą to porobię kilka zdjęć i ich opuszczę. Kiedy moją uwagę przykuły jedwabne szale w kratkę, przepadłam z kretesem. Nie byłabym sobą gdybym nie targowała się. Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że sprzedający godząc się w ostateczności na moją cenę i tak na mnie zarobił. Baba w tym czasie trzymał się na uboczu czytając lokalną gazetę. Po zakupach rozstaliśmy się na 2 godziny. Mój sadhu wrócił do siebie, a ja poszłam nad Ganges zwiedzać dalej ghaty i robić zdjęcia.

Śladami Martyny Wojciechowskiej. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Po lewej krosno w tkalni, po prawej ze zdjęciami Martyny W. w dłoniach. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

I jak tu nie ulec pokusie? Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Jestem wykończony… to była najgorsza klientka w moim życiu! Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Po powrocie w aśramie był już tam wspomniany przeze mnie wcześniej lokator Baby, pochodzący z Francji Antoine. Okazał się być świetnym kompanem do rozmów, żartów i gry w carrom. Początkowo grając w jednej drużynie przegrywaliśmy z Babą regularnie. Raju chichotał radośnie i z każdej wygranej cieszył się jak dziecko, niemiłosiernie drwiąc z mojego współgracza. Z upływem czasu stanowiliśmy całkiem zgrany tandem, aż w końcu nadszedł ten moment, gdy z naszym guru wygraliśmy. Z radości odśpiewaliśmy Marsyliankę 😀

Napoleon Bonaparte i Pani Walewska. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Dyscyplina duchowa, bardzo ważny element jogi. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Tak wygląda szczęśliwy człowiek. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Wieczorem do Antoine’a dołączył jego kolega, również Francuz. Nadszedł wieczór, a z nim pora na zrobienie obiadu. Tak więc z radością przyjęłam propozycję wspólnego z Babą ugotowania daal (soczewica) z ćapati. Przypadło mi w udziale siekanie warzyw na drobniutka kosteczkę. Mój postępowy Raju wyciągnął szybkowar – co krok to zaskoczenie. Kulinarne szaleństwo odbywało się przy muzyce świata, z Indii i Polski. Na koniec puściłam z telefonu przebój Pharrella Williamsa „Happy”, a mój indyjski przyjaciel z dużym poczuciem humoru pląsał do tej melodii w swojej wegetariańskiej kuchni robiąc chlebki ćapati. Zobaczcie sami!

Baba gotujący daal, czyli soczewicę. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Pomocnica szefa kuchni. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Moje dzieło. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Przyprawy i jeszcze raz przyprawy. Podstawa kuchni indyjskiej. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Kuchnia Raju Baby. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Podkuchenna Baby 😉 Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Kolacja gotowa. Całej czwórce wszystko wybornie smakowało. Potem rżnęliśmy w carrom, aż miło. Mnie przypominały się dziwne słówka i piosenki rodem z Francji. Dawno się tak nie ubawiłam. Po tak mile spędzonym wieczorze Baba odprowadził mnie do ghatu, nieopodal którego był mój guest house.

Baba z babą. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Carrom. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Bitwa Indie vs. Francja. Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska

Dnia następnego spędziłam z Babą popołudnie. Strasznie smutno było się nam rozstać. Nawet niebo stalo się jakieś smutne, zachmurzone. No cóż, takie życie… Dla mnie jednak pobyt w Waranasi nabrał innego wymiaru. Na zawsze, głęboko zapadnie mi to spotkanie w pamięci. Przypadek, czy przeznaczenie? Jak to banany potrafią zmienić ludzkie życie 😉

Nigdy Ciebie nie zapomnę! Dziękuję! Waranasi 2015 © Magdalena Brzezińska